Galeria: Broń Białych Ninja

Ninja-To
Ninja-to – (jap.) to fikcyjny, wykreowany przez Hollywood, krótki, prosty miecz jednosieczny z wyglądu przypominający nieco Wakizashi, jednak różni je od niego kilka istotnych szczegółów. W odróżnieniu od samurajskich mieczy wykucie Ninja-to nie odbywało się podczas specjalnych ceremonii tak jak np. w przypadku Katany. Broń ta nie była kuta perfekcyjnie dokładnie, jako iż nie liczył się jej wygląd i trwałość a efektywność. Ninja-to było używane przez wojowników Ninja i była to jedna z ich ulubionych broni. Jej największą zaletą była wielofunkcyjność. Klinga miecza była w odróżnieniu do Wakizashi prosta a nie wygięta, natomiast drewniana pochwa miała otwór po obu stronach. Sam futerał służył skrytobójcom jako pałka ogłuszająca, rurka do oddychania pod wodą, dmuchawka do zatrutych strzałek, a przy okazji w jej wnętrzu mieściły się 3-4 mniejsze ostrza oraz strzałki z trucizną. Jeśli chodzi o sam miecz, zamiast Tsuby nałożone były 2-3 shurikeny, natomiast na końcu rękojeści była najczęściej skrytka na wiadomości, substancje chemiczne, itp. Całość zajmowała bardzo mało miejsca, była bardzo poręczna i użyteczna.
Jako że broń jest fikcyjna, nietrudno się domyśleć, że ninja jej w rzeczywistości nie używali. Najczęściej używali kradzionej broni, walczyli shurikenami oraz kunaiami (nie tylko rzucając, ale używając ich jako sztyletów), albo po prostu gołymi pięściami.

Wakizashi (jap. 脇差^?) – krótki japoński miecz jednosieczny (broń biała). Ma głownię o długości 30-60^[1] cm, w większości z wzdłużną, wzmacniającą krawędzią zwaną shinogi. Przy pochwie wakizashi noszono krótki nożyk, szpikulec kogai i pałeczki wari-kogai. Rękojeść wakizashi nosi nazwę tsuka i jest opleciona ozdobnym sznurem uchi-himo.
Wakizashi był bronią popularną wśród zamożnego chłopstwa, gdyż w przeciwieństwie do katany była dla niego dozwolona. Miecz ten tworzy wraz z dłuższą od niego kataną zestaw o nazwie daishō. Tylko samuraj miał prawo do noszenia dwóch mieczy (katany i wakizashi) jednocześnie.

 

Katana (jap. 刀^?) – tradycyjny japoński miecz o długości głowni powyżej 60 cm, jednosiecznej, o kształcie lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec (jap. 鍔 lub 鐔 tsuba^?) tej broni ma kształt bogato zdobionej tarczki (gardy). Rękojeść (jap. 柄 tsuka^?) wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym lub w przypadku tradycyjnych katan z oplotem ze specjalnie preparowanej cienkiej i wytrzymałej na warunki atmosferyczne i uszkodzenia mechaniczne skóry rekina z elementami dekoracyjnymi. Z nieformalnego punktu widzenia jest to rodzaj szabli, gdyż szabla z formalnego punktu widzenia ma ostrze o kształcie wycinku koła lub elipsy.

Pierwsze miecze tego typu pojawiają się pod nazwą Karatachi już około 646 r. n.e. jako wersje rozwojowe importowanych chińskich mieczy ze stali. Zbliżone były kształtem, lecz nie posiadały jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero w okresie Muromachi (1392-1573) pojawia się miecz podobny do tradycyjnego katana, zwany uchigatana (w wolnym tłumaczeniu "miecz uderzeniowy"). Pod koniec tego okresu staje się on ulubioną bronią bojową samurajów. Istnieje jeszcze wiele innych wersji mieczy z tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są zazwyczaj kosmetyczne.
W okresie Edo (1603-1868) następuje usystematyzowanie produkcji mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i używania broni. Powstaje określenie daishō. Wyodrębniają się rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkcji katana. To właśnie w tym okresie powstaje większość tradycyjnych nazw.
Różnice między mieczami tachi a katana wynikają przede wszystkim ze sposobu noszenia broni – tachi noszony był na dwóch rapciach ashi ostrą stroną głowni ku dołowi i używany w przypadku stosowania zbroi. Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rapci, przetknięta przez pas (kaku-obi) ostrą stroną głowni ku górze. Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój (koshirae) a w szczególności na pochwę saya, która w przypadku tachi miała specjalne dodatkowe pierścienie ale także na samo ostrze, które przy tachi było zwykle bardziej wygięte.
W pochwie mieczy mniej zamożni posiadali schowki na dodatkowe akcesoria: kozuka, kodachi, kogai, waribashi i umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić na krótszy miecz wakizashi lub sztylet tanto, akcesoria te przechowywali przy nich. Krótszy miecz lub sztylet można było nosić zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed wejściem do wnętrza domostwa.
Edykt Haitō-rei z 1876 zabronił posiadania broni wszystkim Japończykom, z wyjątkiem wojska i policji. Umiejętności władania tą bronią zanikały i przekształciły się w szermierkę sportową (kendō) oraz w szermierkę medytacyjną (iaidō). Do 1933 nie wytworzono żadnego tradycyjnego miecza katana. Miecze guntō, używane przez wielu japońskich oficerów w czasie II wojny światowej były stylizowane właśnie na katana okresu Edo.
Przed II wojną światową wznowiono naukę szermierki bojowej w Akademii Wojskowej Toyama. Z niej to powstał nurt Toyama-ryū obecnie stosowanej szermierki bojowej (battodō), a z powiązania z iaijutsu powstało iaidō.
Dzisiaj miecze japońskie dzieli się na stare – historyczne – kolekcjonerskie, na tworzone obecnie w Japonii zwane nihontō oraz na tworzone z zachowaniem wszelkich restrykcji technologicznych poza granicą Japonii. Prócz tego oferuje się wiele replik i podróbek ze stali nierdzewnej oraz miecze wytwarzane innymi (bardziej zaawansowanymi) technologiami, które choć podobnie wyglądają nie są zaliczane do mieczy japońskich. Wytwarzanie nowych mieczy w Japonii jest obwarowane narzuconym przez rząd limitem rocznym.
W Japonii obowiązuje również nakaz niszczenia mieczy guntō, jako że ich produkcja miała charakter masowy i nie spełniała standardów jakości przyjętych dla broni kutej ręcznie. Poza Japonią mieczy guntō jest jednak bardzo wiele, zwłaszcza w USA, przywiezionych po II wojnie światowej przez amerykańskich żołnierzy.

Ostrze miecza wytwarzane było przez płatnerza (katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) wykonywano zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się unikatowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Proces ten wykorzystywany jest w tworzeniu mieczy tylko w Japonii. Polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali specyficznych właściwości. Stal powstała z tego wytopu nazywa się tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej, lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część plastycznej na rdzeń. Te trzy rodzaje stali wybierane są metodą porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających podczas danego wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego, co przyczyniało się do zwiększenia wytrzymałości bez utraty elastyczności. Wzór utworzony podczas skuwania jest charakterystyczny dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa, gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
Charakterystyczny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się różne twardości, odpowiednio około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest przez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy pamiętać, że kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania tradycyjną techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania. (Warto też wspomnieć, że Chińczycy zaczęli oferować miecze z damastu, co również jest niezgodne z japońską tradycją.)
Następnie surową klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W nowoczesnym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia. Wynik, wraz z potwierdzeniem miejscowego shoguna, zapisywano na cienkiej kartce papieru ryżowego i umieszczano w rękojeści docelowej (tsuki). Jelec tarczowy (tsuba) był wytwarzany przez innych rzemieślników i można go było wymieniać.
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę, mogła ona posiadać różne stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – zawsze składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca i pochwy (saya). Bardzo często stosowano też specjalny strój do przechowywania, zwany shira-saya, wykonywany z czystego drewna bez żadnych elementów ozdobnych lub z innego materiału. Dzięki prostocie shira-saya, oglądający miecz mógł skupić się tylko i wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały elementy oprawy.
Rękojeść użytkową wytwarzano z odmiany magnolii japońskiej, zwanej "ho". Dwa wyżłobione elementy boczne były sklejane za pomocą kleju ryżowego. Następnie przykładano nań skórę płaszczki (same). Od strony wystającego ostrza zakładano metalowy lub rogowy pierścień wzmacniający (fuchi), z drugiej strony zakańczano takim samym kapturkiem (kashira). Powierzchnię pomiędzy pierścieniem a kapturkiem najczęściej pokrywano oplotami z materiału bawełnianego lub jedwabnego (ito). Pod oplot wkładano zwykle dwa menuki, ozdoby, które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo przez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść dłoni. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była pokrywana laką, czasem ozdabiania na różne sposoby.

 Wachlarz – posiadał metalowe ostro zakończone wstawki. Ninja mógł rzucić takim wachlarzem lub zranić z bliska swego przeciwnika.

Kunai (jap. 苦無 kunai^?) jest starożytnym japońskim narzędziem ogrodnicznym (szpadel lub kielnia). Istnieją dwie odmiany - krótkie kunai (jap. 少苦無 shō-kunai^?) i długie kunai (jap. 大苦無 dai-kunai^?). Jest to dobry przykład prostego narzędzia, które w rękach eksperta sztuk walki mogło być użyte jako broń wielofunkcyjna.^[1]
Tradycyjnie kunai było wykuwane w długościach od 20 do 60 cm, średnio 40 cm. Kunai były używane jako wielofunkcyjne narzędzie ogrodnicze. Używali go także kamieniarze i murarze. Kunai nie jest nożem, jest bardziej zbliżone do łomu. Ostrze było wykonane z miękkiego żelaza i niezaostrzone, ponieważ krawędzie były używane do rozgniatania gipsu, drewna, kopania dziur i podważania czegoś. Zwykle tylko czubek był zaostrzony. Sposoby użycia kunai zniszczyłyby każde poddane obróbce termicznej i zaostrzone narzędzie, takie jak nóż.
Typowe kunai miało ostrze w kształcie liścia i uchwyt z pierścieniem na rękojeści aby umożliwić zaczepienie liny. Dzięki temu uchwyt kunai mógł być owinięty w celu wzmocnienia chwytu. Można było przymocować je do kija jako ostrze włóczni, przywiązać do ciała w celu ukrycia albo użyć w roli haka wspinaczkowego.
Wbrew popularnym przekonaniom nie były one pierwotnie zaprojektowane jako broń miotana, choć mogą być rzucane i powodować obrażenia. Były używane raczej do zadawania pchnięć.

Wiele broni stosowanych przez ninja było zaadaptowanymi narzędziami rolniczymi, w przeciwieństwie do broni używanych przez mnichów z Shaolin. Ponieważ kunai było tanie, miało przyzwoity rozmiar i ciężar, i łatwo było je zaostrzyć, zostały zaadaptowane jako broń.
Tak jak w przypadku shurikenów i ninjutsu, przesada obecna w mitach o ninja odegrała dużą rolę w tworzeniu popkulturowego obrazu kunai. Jest ono przedstawiane jako japoński nóż, używany zarówno do rzucania, jak i zadawania pchnięć.
Jako broń kunai jest większe i cięższe niż shuriken, a dzięki obecności uchwytu łatwiej jest się nim posłużyć w walce wręcz. Dodatkowo może być użyte do wspinaczki jako hak.^[2]
Jest kilka rodzajów kunai, krótkie i długie, o ostrzach wąskich i szerokich, a także ostrzach jak w pile. W niektórych przypadkach ciężko rozróżnić kunai od shikoro, piłę o szerokim ostrzu z uchwytem jak w sztylecie.

• Z kunai można spotkać się w anime (oraz w grach wideo na nich opartych) takich jak Naruto, jako często używana broń, czasem rzucana z eksplodującą kartą przymocowaną do rękojeści.

• W serii Mortal Kombat popisowym atakiem Scorpiona jest rzut "krwawą włócznią", kunai przymocowane do liny przyciąga przeciwnika i umożliwia trafienie.

• Ibuki ze Street Fighter III używa kunai w trakcie kilku specjalnych ataków.

• W Tekken 5 można sprawić, że Raven nosi kunai (pięć na każdym biodrze i dziesięć na plecach), ale nie może ich trzymać w ręce ani używać.

• W serii Ninja Gaiden Ryu nosi trzy kunai na lewej nodze, ale nigdy ich nie używa. Może jednak znaleźć i używać wybuchowych kunai.

• Sayoko Shinozaki, ninja z anime Code Geass używa kunai jako głównej broni.

• Postacie jak Tatsumaru, Ayame i Rikimaru, ninja z serii Tenchu, używają kunai przymocowanego do liny do wspinaczki.

• Misao Makimachi z Rurouni Kenshin używa kunai jako głównej broni, rzucając ich pięć na raz.

• W Sengoku Basara 2, Kasuga, kobieta-ninja, walczy za pomocą ośmiu kunai, po cztery w każdej ręce.

• Jedna z broni siecznych szpiega w grze Team Fortress 2 to Kunai Krętacza ( ang. Conniver's Kunai ).

Kusarigama (jap. 鎖鎌 kusari-gama^?, dosł.: łańcuch i sierp) - jeden z rodzajów broni używanych w Japonii m.in. przez ninja^{[potrzebne źródło]}.
Była to kama (rodzaj sierpa) z łańcuchem, na końcu którego znajdował się obciążnik, który sam w sobie mógł być zastosowany do ogłuszenia przeciwnika, natomiast dzięki łańcuchowi można było ofiarę złapać za szyję lub kończynę i przewrócić. Całość stosowana również jako lina z hakiem do wspinaczki. Dzięki niewielkim rozmiarom kusarigama była łatwa do ukrycia^{[potrzebne źródło]}.

 

Kyoketsu-shoge (jap. 距跋渉毛^?) - rodzaj dawnej broni składającej się ze sznura lub łańcucha o długości od 3 do 6 metrów^{[potrzebne źródło]} oraz umieszczonych na jego końcach: metalowego pierścienia z jednej strony oraz dwóch rodzajów połączonych ostrzy (prostego i zakrzywionego) - z drugiej.
Uważa się, że został stworzony przed bardziej znaną bronią, o nazwie: kusari-gama (łańcuch i sierp)^{[potrzebne źródło]}.
Broń ta była używana m.in. przez ninja. Miała wiele zastosowań. Ostrze mogło być wykorzystywane do cięć i zadawania ran kłutych. Łańcuch lub powróz, ze względu na wytrzymałość i elastyczność, był używany do wspinaczki, wiązania wroga i obezwładniania oraz w wielu innych sytuacjach. Zaawansowani użytkownicy tej broni, potrafili wytrącić miecz przeciwnika, nie robiąc mu przy tym krzywdy. Metalowy pierścień był używany zarówno do zabijania jak i do ranienia jednego lub więcej wrogów^{[potrzebne źródło]}.

Yari (jap. 槍 yari^?) - używana przez japońskich wojowników włócznia o długości od 1,5 do ok. 3–4 m, a nawet ponad 5 m. Zakończona krótkim (30–40 cm) prostym ostrzem o trzech krawędziach lub charakterystycznym "krzyżowym" ostrzem (z zamontowanymi w poprzek ostrza skrzydełkami zapobiegającymi zbyt głębokiemu wbiciu się yari w cel).
Drzewce yari wykonane było z drewna dębowego, otoczone listewkami bambusowymi i pokryte laką.
Yari początkowo była bronią japońskich jeźdźców, wraz z rozwojem sztuki wojennej w jej lżejsze (a z czasem również coraz dłuższe) odmiany wyposażono oddziały piesze.

• 

  Kikuchi yari
  
• 

  Sasaho yari.
  
• 

  Sansaku yari.
  
• 

  Ryo shinogi fukuro yari.
  

  

  
  

 Tantō (jap. 短刀^?) − rodzaj sztyletu lub puginału japońskiego z jedno- lub obosiecznym ostrzem, o długości od 15 do 30 centymetrów. Głownia była przeznaczona przede wszystkim do pchnięć, lecz można nią było także z powodzeniem ciąć. W zależności od rodzaju mógł być noszony jako shōtō w daishō, zastępując wakizashi lub też jako samodzielny oręż, często ukrywany w fałdach obszernych szat zarówno przez mężczyzn jak i kobiety. Istniało wiele rodzajów tej broni: niewielkich sztyletów używanych do obrony (także przez kobiety, często tzw. "broń ostatniej szansy"), noży do rytualnego samobójstwa (seppuku) oraz ciężkich odmian służących do przebijania zbroi (ō-yoroi), zwanych yoroi-dōshi.

Ze względu na różnorodność zastosowanych opraw (koshirae), tantō można z grubsza podzielić na następujące rodzaje:

• aikuchi − rodzaj tantō pozbawiony tsuby (jelec), fuchi stykało się w nim bezpośrednio z koiguchi (wejściem pochwy);
• hamidashi − tantō z niewielką tsubą;
• kaiken (także dawna forma zapisu: kwaiken) − krótkie tantō noszone w oprawie aikuchi lub shira-saya. Używany był przez kobiety do samoobrony lub do odebrania sobie przez nie życia, ale także do walki w wąskiej przestrzeni.

 Shobo – mała broń, używana do uderzania w witalne części człowieka. Kark, szyja, oczy, krocze były najlepszymi miejscami do użycia tej broni.

Shuriken (jap. 手裏剣 shuriken^?) - broń miotana, używana przez wojowników ninja.
Shurikeny były pociskami do ręcznego miotania. Składały się z od 3 do 10 ostrzy. Ogólnie, ze względu na kształt wyróżnia się 20 różnych rodzajów shurikenów: potrójne, z 4 ostrzami, o kształcie gwiazdy, z 6 ostrzami, o kształcie swastyki oraz gwiazdki z 8 i 10 ostrzami. Każdy klan posiadał inny rodzaj shurikena.
Ostrza shurikenów pokrywano trucizną. Większość wojowników nosiła 9 shurikenów - tę właśnie liczbę uznawano za szczęśliwą. Rzucając shurikeny wojownik zawsze zostawiał sobie jedną gwiazdę dla obrony przy bezpośrednim starciu z przeciwnikiem. Adept musiał tak długo rzucać shurikenem w tarcze w kształcie ludzi, aż był w stanie za każdym razem precyzyjnie w nie trafić. Miał doskonałe oko i niezwykłe wyczucie czasu - potrafił rzucać tak szybko, iż zdarzyło się, że w tym samym czasie w powietrzu znajdowało się 6 lub nawet 7 pocisków.

Istnieją cztery rodzaje shurikenów:

• happa-shuriken - 8 ramienne gwiazdy
• hira-shuriken - o płaskiej powierzchni, mający 3 do 7 ramion
• bō-shuriken - "pręty" ostre z jednej lub dwóch stron o różnych kształtach przekroju
• itaken-shuriken - przypominające obcięte końcówki ostrzy mieczy

Każdy z tych rodzajów miał różne odmiany, wzorów shurikenów było bardzo dużo. Używano ich do przestraszenia przeciwnika miotając nimi z ukrycia lub dla zatrzymania pościgu.
Shurikeny najczęściej mają grubość 2 mm, średnicę 10 cm oraz masę 100 g.
Obraz broni jest bardzo wypaczony przez obecne kino światowe oraz pogłoski. Shu-ri-ken oznacza "ostrze ukryte w dłoni" i niekoniecznie wyglądem przypomina "gwiazdkę". Używana przez samurajów, choć nie opanowali tej sztuki do perfekcji. Nie służyły one do zabijania, lecz ranienia podczas ucieczki lub niespodziewanych sytuacji. Senban shuriken oznacza płaskość w przypadku gwiazd o grubości materiału mniejszej lub równej ok. 2 mm, które również były najczęściej używane.

 Ashiko – szpony, które zakładało się na stopę, tak by ułatwiły one wspinaczkę na drzewo, bądź ścianę zamku.


Bō (jap. 六尺棒 roku-shaku-bō^?, dosł. kij o długości 6 shaku) – kij długi, przeciwieństwo jō, wykonany z drewna lub bambusa, rzadziej z metalu, rodzaj broni używany w sztukach walki. Jednostka długości shaku równa się 30,3 cm.
Jego długość jest dobierana zależnie od posiadacza, ale zazwyczaj dochodzi do ok. 180 cm. Kij ten doskonale sprawdza się w walce. Z racji swej długości ma duży zasięg, co w bezpośrednim starciu przesądza nieraz o życiu lub śmierci. Kij bō może być używany nie tylko do bezpośredniego ataku, lecz także do obrony lub jako podpora przy wykonywaniu ciosów kończynami. Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń.
W niektórych stylach bōjutsu bō traktuje się jak imitację włóczni (przyjmuje się, że z jednego końca znajduje się ostrze, co implikuje poważne różnice w obchodzeniu się z kijem). Zazwyczaj jednak bō traktuje się jako samodzielną broń.

 

Manriki-gusari – łańcuch bojowy, długi na trzy stopy^{[potrzebne źródło]}, z większymi ogniwami na końcach. Służył do miażdżenia czaszek, używany był również do duszenia

Kama – broń biała, sieczna, którą posługiwali się japońscy wojownicy ninja. Broń wywodzi się od rolniczego sierpa. Zbudowana z rękojeści (ok. 45 cm) i prostopadłego jednosiecznego, wewnętrznie wygiętego ostrza. Istnieje także wersja, zwana Ono kama, różniąca się od tradycyjnej kamy księżycowa tym jelcem osłaniającym dłoń. Niekiedy jelec ma kolce i pełni wtedy funkcję kastetu.

Hanbō (jap. 半棒 dosł. półkij^?) – kij długości 3 shaku (około 90 cm). Jego nazwa wywodzi się z tego, że jego długość to połowa długości kija rokushakubō (jap. 六尺棒 kij długości 6 shaku^?).

Fuki-ya – dmuchawka używana do wydmuchiwania rzutek z trucizną w przeciwnika. Broń dystansowa, używana tylko z zaskoczenia, mająca na celu otrucie lub oślepienie wroga. Czasami była używana jako rurka do oddychania w wodzie. Kiedy ninja ukrywał się w wodzie, wystawiał tę rurkę i niepostrzeżenie przemieszczał się w kierunku nieprzyjaciela.

Łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą.
Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku.
Łęczyska łuku muszą być wykonane z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy.
Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w momencie prostowania łęczyska po strzale.
Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za łęczysko w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy.

Strzelanie z łuku

 Strzelanie z łuku wymaga obu rąk. Strzelec trzyma w jednej, wyprostowanej ręce (osoby z prawym okiem dominującym w lewej) łęczysko nieco poniżej połowy jego długości ( z wyjątkiem łuków japońskich, gdzie trzymany jest w jednej trzeciej długości łuku licząc od dołu). Dłoń tej ręki stanowi też zwykle powierzchnię utrzymującą strzałę prostopadle do drzewca. W różnych typach łuków występują także podstawki pod strzałę. Drugą ręką łucznik trzyma jednocześnie cięciwę. Napinanie łuku polega na jednoczesnym odpychaniu łuku i ciągnięciu cięciwy. Idealnie jest, gdy obie te siły się równoważą. Nazywane jest to równowagą dynamiczną. Po wycelowaniu łucznik puszcza cięciwę, która pchana w kierunku drzewca przez jego siły sprężystości wystrzeliwuje strzałę.

Skuteczne i celne strzelanie z łuku wymaga dość długiego treningu siłowego i technicznego. Kluczową sprawą jest umiejętność dość długiego wytrzymania w bezruchu w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy. W momencie tym całe grupy mięśni pleców, klatki piersiowej i obu rąk są poddane silnym naprężeniom. Łucznik musi wytrzymać ten wysiłek przez kilka, kilkanaście sekund, w czasie których, aby móc celnie wykierować swój łuk, nie może podlegać żadnym drganiom, a dodatkowo musi w pełni kontrolować swój oddech. Wzrost siły potrzebnej do naciągnięcia i utrzymania łuku jest proporcjonalny do pędu strzały, a zatem i do zasięgu łuku. Moment zwolnienia cięciwy polega na oddaniu strzału przy minimalnym, kilkumilimetrowym otwarciu palców (lub kciuka w łucznictwie wschodnim) umożliwiającym zejście cięciwy z opuszek (moment ten jest praktycznie niezauważalny, jest efektem poprawnego zadziałania mięśni pleców i całkowitego rozluźnienia mięśni kończyn górnych, w szczególności bicepsa i tricepsa oraz mięśni szkieletowych przedramienia i palców).


Jakkolwiek łuk można wykonać z prostego sznurka, kawałka świeżej gałązki i zaostrzonego patyka, to wykonanie łuku, który jest celny i dalekonośny, wcale nie jest łatwe. O celności łuku decyduje jakość wykonania drzewca, cięciwy i strzał. O jego nośności decyduje konstrukcja wszystkich tych elementów oraz ich dopasowanie do siebie - strzały muszą mieć sprężystość dobraną do siły łuku (tzw spine strzały) Dodatkowym czynnikiem wpływającym na jej zachowanie w momencie strzału jest masa grotu. Oczywiście, gdy mówimy o łukach tradycyjnych, a nie nowoczesnych takich jak łuk sportowy czy łuk bloczkowy, które są wyposażone w wiele akcesoriów ułatwiających celowanie i strzelanie, najważniejszym czynnikiem wpływającym na celność i zasięg łuku jest łucznik.
Łuk prosty zwany też równikowym, to najstarsza forma łuku. Używane przez człowieka na pewno już od mezolitu, a być może już od schyłkowego paleolitu. W Europie wykonywano je zwykle z gałęzi Jesionu i cisowych, a w Azji ze świeżego bambusa.
Długi łuk angielski dał początek współczesnym łukom sportowym.
Łuk astrachański był to łuk używany przez Chanat Astrachański. Łuk był dłuższy od człowieka średniego wzrostu. Jeden koniec łuku był wbijany w ziemię i przytrzymywany nogą. Naciągnięcie odbywało się obydwoma rękami. Jak wspominał Jan Chryzostom Pasek strzały przebijały opancerzonego żołnierza na wylot.
Łuk refleksyjny (azjatycki) – łuk, w którym łęczysko nie jest prostym prętem, lecz kilkuwarstwową kompozycją drewna, rogu i ścięgien. Wewnętrzna strona łuku wykonana jest z kurczliwego rogu, wewnętrzna z drewna, zewnętrzna ze ścięgien. Tak wykonane łęczysko nie jest w stanie rozprężonym proste, lecz tworzy wybrzuszony na zewnątrz kształt. Powoduje to, że przy mniejszych wymiarach łęczyska energia jest już zmagazynowana w łuku w stanie spoczynku. Łuk refleksyjny był już używany w starożytnej Asyrii. Rozróżnia się kilka odmian tego łuku różniących się kształtem i budową, jednak dla całej tej grupy łuków przyjmuje się nazwę - łuki refleksyjne, bądź wschodnie. Łuk refleksyjny posiadał większy zasięg i siłę przebicia niż łuk walijski, bądź prosty, ale był od niego znacznie mniejszy (długość drzewca ok. 1 m). Umożliwiało to wygodne strzelanie z konia.
Łuk janczarski
Łuk japoński – typowy łuk japoński to yumi, o wymiarach dochodzących do 2,5 m. Jest to łuk kompozytowy, klejony z kilku warstw bambusa. Cechą bardzo charakterystyczną dla łuku japońskiego jest asymetryczność - górne ramie jest dłuższe niż dolne i mniejsze od dołu przez co (majdan) jest na wysokości ok. 1/3 długości łuku. Yumi stosowany był zarówno przez łuczników konnych, jak i pieszych, a sztuka walki rozwinięta w oparciu o użycie takiego łuku zwana jest kyūjutsu. Łuk stosowany obecnie w sztuce kyūdō jest nieco krótszy (2,21 m, ± 6 cm).
Łuk huński

Łuk sportowy – nazywany także łukiem olimpijskim, jest to łuk refleksyjny z którego strzela się na treningach i zawodach sportowych. Wykonany według najnowszych technologii i z nowoczesnych materiałów (m.in. włókno węglowe, włókno szklane, lekkie i wytrzymałe stopy metali – dawniej łuki wykonywane były ze specjalnie konserwowanego drewna), składa się z majdanu, ramion i cięciwy oraz innego sprzętu pomocniczego, takiego jak celownik, stabilizator przedni długi tzw. laga czy stabilizatory pomocnicze (wąsy). Przeciętnie waży od 1,5 do 3 kg i przystosowany jest do celnych strzałów na duże odległości (w łucznictwie sportowym strzela się najdalej na odległość 90 m, jednak zasięg takiego łuku jest o wiele większy). Łuk charakteryzuje się z reguły mniejszą siłą naciągu niż np. łuki historyczne, jest to ok. 38-42 funtów.
Łuk bloczkowy (Compound) to najmłodsze wcielenie prastarej broni. Zastosowano w nim wielokrążek (koła i krzywki) pomagający korzystnie rozłożyć siłę w trakcie naciągania cięciwy. Konstrukcja łuku bloczkowego umożliwia zmagazynowanie większej energii (twardsze ramiona) niż w przypadku klasycznych rozwiązań, przy jednoczesnym zmniejszeniu siły potrzebnej do utrzymania napiętego łuku, w stosunku do siły maksymalnej. Strzała może osiągnąć ogromne prędkości, w najnowszych konstrukcjach przekraczające nawet 300 fps (stóp na sekundę, około 90 m/s). Łuki bloczkowe posiadają regulacje siły naciągu. Do wyrobu strzał stosuje się stopy aluminium, włókna węglowe i kompozyty. Łuk tego typu można zobaczyć między innymi w filmie Rambo II, John Rambo, Blade: Mroczna trójca.

Podstawowe akcesoria łucznicze

Do podstawowych akcesoriów łuczniczych należą:

• Łuk – powinien być pierwszym elementem wyposażenia, ponieważ wybór strzał zależy głownie od jego twardości. Powinien być laminowany, prosto strzelający i powinien mieć pracujące końcówki ramion. Są dwa główne typy łuków do strzelania do celu lub myślistwa – łuk jednoczęściowy lub składany.
• Cięciwa – początkujący łucznicy powinni używać cięciw wykonanych z dakronu ze środkową owijką zrobioną z włókienkowej osłony nylonowej.
• Podpórka strzały, czyli podstawka.
• Celownik – istnieje wiele typów celowników, wybór zależy od upodobań i budżetu łucznika. Dla początkujących wystarczający może być pasek taśmy izolacyjnej lub plaster przylepca naklejony na przednią część łuku wraz z prostą szpilką o dużej główce traktowanej jako muszka celownika.
• Poziomica – używana do sprawdzania czy łuk jest trzymany pionowo (w łucznictwie sportowym dozwolona tylko w kategorii łuku bloczkowego^[1]).
• Ustalacze nasadki (siodełka) – często stosuje się tu włókno dentystyczne. Ustalacze metalowe są trwałe i łatwiejsze w użyciu, ale droższe. Są one nasuwane na cięciwe i zaciskane za pomocą specjalnych kleszczy. Łucznik korzystający z cięciwy z metalowymi ustalaczami musi używać ochraniaczy palców. Włókno dentystyczne jest dobre na cięciwach z owijką jednowłóknową, podczas gdy siła utrzymująca na miejscu ustalacze metalowe może spowodować, że pojedyncze włókno przetnie nitki cięciwy.
• Punkt docisku (button) – jest używany po to, by osiągnąć optymalny lot strzały. Może być ściśliwy lub amortyzujący.
• Stabilizatory – niezbędne przy strzelaniu do celu ze względu na korzyści, jakie dają, redukując efekt momentu obrotowego.
• Strzały – na rynku dostępne są cztery typy strzał: drewniane, z włókna szklanego, węglowego lub z aluminium. Każda ma swoją własną charakterystykę i będzie się inaczej zachowywać na tym samym łuku. Przy zakupie strzał trzeba wziąć pod uwagę parametr strzały (odpowiednio dobrany do siły naciągu łuku) i długość naciągu.

 Chigiriki - japońska broń wynaleziona w epoce Edo. Kij o długości przedramienia, z przyczepionym łańcuchem, na którego końcu był metalowy obciążnik. Trafienie nią było śmiertelne lub ogłuszające.

 

Dobra, to cała galeria broni Ninja.

Mam nadzieje, że się podoba xD